Vandaag 4 oktober 2021 is het veertig jaar geleden dat mijn vader overleed.
Ik zal die dag nooit vergeten, ik was 15 toen.
Man,man,man wat een verbijsterende jaren braken toen aan.
Wat heb ik in die jaren een sturende vaderlijke hand gemist!
Volautomatisch ging ik op de plek van pa staan en probeerde mijn moeder te steunen. Het ging van de regen in de drup.
Moeder ging meer en meer op mij leunen en ik ‘verloor’ het kind-zijn en was meteen volwassen. Lange tijd was mijn vader uit beeld.
Was dat de oplossing? Nee.
Wist ik toen beter? Nee.
Was het werkelijk behulpzaam? Nee.
En toch, alles vanuit liefde gedaan. Iedereen gaf toen zijn hoogste bod.
Ik wou op mijn moeder lijken, zij was (inmiddels in 2006 overleden) een extroverte zakenvrouw, met veel humor en overal graag gezien.
Mijn vader was rustiger, introverter van aard, creatief van huis uit en een harde werker. Zes dagen per week was de winkel open met één vrije middag. Zondags was hij met de boekhouding bezig.
Nu veertig jaar later staan mijn zus en ik vandaag tijdens een broer-zus dag samen stil bij onze ouders. Vandaag expliciet bij pa. En ma hoort daar automatisch bij. Zonder hun waren wij er niet geweest.
Terugkijkend is alles goed gekomen. Toen was het een pittige tijd en het heeft ons mede gevormd tot wie we nu zijn. Gelukkige volwassen mensen die hun hart volgen in het werk dat ze doen.
Door veel innerlijk (vergevings)werk en de fantastische trainersopleiding familieopstellingen bij Els Thissen kan ik alles en iedereen oordeelloos in mijn hart sluiten.
Bij dit innerlijk beeld staat iedereen weer op zijn/haar eigen plek. De ouders op de ouderplek en wij als kinderen op de kinderplek.
Wat fijn om weer gewoon kind te zijn van onze ouders.
En wat fijn om mijn vader terug te verwelkomen in mijn hart! ❤️
Wat was ik vroeger blij als mensen zeiden:
‘Peter, wat lijk je veel op je moeder’.
En wat hoor ik steeds vaker nu?
‘Wat lijk jij veel op je vader, Peter’.
En lichte trots maakt zich meester over mij en er verschijnt vaker een grote glimlach op mijn gezicht. 😊
Ik ben blij dat ik de rustige innerlijke kant van mijn vader heb, gecombineerd met de enthousiaste uitreikende beweging van mijn moeder.
Pap, wat ben ik blij dat jij mijn vader bent!
En dat ik je liefde blijvend kan voelen.
Grote dank en een diepe buiging voor alles wat je gaf en nog steeds geeft. Ik neem alles in dankbaarheid aan. ❤️
En wat fijn dat laatst een deelnemer aan een Masterclass Vergeving, die ik eind augustus samen samen met collega Linda Rood begeleidde, zei:
‘Peter, ik zie je vader achter je staan. En wat is hij trots op je!’
Vandaag sta ik ook stil bij het 5-jarig bestaan van mijn bedrijf.
Mijn eerste lustrum per 1 okt jl.
En pap je bent er gewoon bij, samen met ma en zus Sandra!
Ode aan mijn vader!
Hij zou dit jaar 99 jaar zijn geworden.
Ps, hier hoort het liedje van Stef Bos bij….😉.
En van Maaike Oubooter: dat ik je mis.
– Peter Winteraeken